Digitalne računske mašine i računarski sistemi
|
Svaki RAČUNARSKI SISTEM sastoji se iz dvije komponente: - tehničkih uređaja (mašine) – hardware: označava sve uređaje računarskog sistema, odnosno kako se to popularno kaže: djelovi računara koji se vide i mogu da se dotaknu, - programske nadgradnje– software: programi po kojima računar radi.
|
U širem smislu računar (computer) se definiše i
deklariše kao računska mašina. Na osnovu toga pod pojmom digitalna
računska mašina najčešče se podrazumjeva računar.
Računar se definiše kao elektronsku, digitalnu, reprogramabilnu
mašinu koja može da obavlja logičko matematičke operacije, unos, obradu
i pamćenje podataka. Elektronska znači da osnov građe računara čine
elektronske komponente, digitalna da obavlja operacije sa brojevima
(digit – broj), reprogramibilna znači da se redosljed operacija može
programirati i mijenjati.
Proučavanje digitalne računske mašine podrazumjeva upoznavanje sa
teoretskim (matematičkim i logičkim) principima i njihovovim
implemetacijama u praksi. Pojednostavljeno to bi značilo ovladavanje
principima Bulove algebre i digitalne tehnike i njihovu primjenu u
praksi. Na osnovu ov og znanja prvenstveno bi trebali da shvatimo kao
moderni računari rade.
Elektronska računarska mašina evoluirala je u računarski sistem kada joj je dodat niz podsistema koji su omogućili rešavanje brojnih problema, a ne samo izvršavawe određenog niza računarskih operacija. Računarski sistemi postali su sistemi opšte namene, za razliku od prvih računara koji su imali specifičnu namjenu,
